Documento unitario asinado pola Xuventude Comunista de España (Marxista - Leninista),
os Colectivos de Mozos Comunistas, a Unión de Mozos Comunistas de Madrid e Gazte Komunisten Batasuna.
Os comunistas entendemos que toda sociedade, dende a aparición da propiedade privada e das clases sociais, se dota dun Estado, que protexe os intereses da clase dominante. Independentemente dos modelos de Estado -monarquía ou república, democracia ou ditadura-, en calquera sistema social onde existan clases, hai intereses contrapostos e unha serie de institucións dedicadas a defender os da clase no poder.
O Estado Español, como todo país capitalista, non é unha excepción e practica de forma sistemática a represión. A ninguén lle son estrañas as imaxes de manifestantes sendo salvaxemente agredidos pola policía, así como as cada vez máis restritivas leis que regulan a participación política e as liberdades teoricamente garantidas na farsa que supuxo a Constitución do 78. As ordenanzas municipais multan modos de expresión típicos das organizacións obreiras, como son os carteis, os adhesivos ou os murais, deixando unicamente como espazos habilitados aqueles que son de pagamento.
Non obstante, coa irrupción da crise capitalista, o sistema incrementou as súas tendencias represivas, sobre todo ante toda iniciativa que cuestione a súa lexitimidade para garantir o futuro da xuventude e da clase traballadora. A folga xeral foi boa proba diso.
A folga xeral é un instrumento da clase obreira para defender os seus intereses. Na economía capitalista, os e as traballadoras vémonos obrigados a vender a nosa forza de traballo, a cambio dun salario. O noso poder como clase está en que sen nós e nós, se detén a produción e a extracción de plusvalía. De aí a importancia da folga xeral e do peche.
Pois ben, a Folga Xeral -que para moitos mozos comunistas, era a primeira- tivo unha resposta represiva moi por enriba dos niveis habituais aos que nos ten afeito o sistema. A crise e a folga xeral, como primeiro paso en proceso de elevación da organización, conciencia e combatividade da clase traballadora, son os factores que levan ao sistema ten incrementar os niveis represivos. O éxito desta mobilización medirémolo en función da súa continuidade: en se é capaz de dar comezo a unha etapa de resposta organizada e sostida da clase obreira, que eleve gradualmente a súa conciencia e sexa capaz de loitar polos seus propios intereses. Na medida que o logremos, a represión incrementarase.
O 29 de setembro, moitas cidades amenceron case en estado de sitio: cun despregamento policial -tanto de uniformados como de policía secreta- descomunal e un exercicio da violencia, especialmente por parte da UIP (antidisturbios) que merecería o cualificativo de desproporcionada, se este adxectivo non levase implicitamente a idea de que podería haber baixo o capitalismo unha acción policial axeitada.
Nesta represión xogou un papel destacado o principal piquete desta Folga, que non foi sindical, senón o piquete que os medios de comunicación xogaron a favor da patronal. Dende "O País" ata Pedro J. Ramírez -que chamou a un despregamento policial que aterrorizase máis que "os sindicatos" - fixeron unha campaña de desprestixio contra a Folga Xeral e de criminalización da acción sindical.
É certo e debemos ser críticos con 8 anos de pacto social e de complicidade da burocracia sindical cos intereses da patronal. Pero o auténtico obxectivo dos ataques dos grandes medios non eran a UGT e CCOO submisos e pactistas de hai un ano, senón a acción organizada da clase obreira: a folga, os piquetes, as manifestacións, as conquistas da clase obreira -arrancadas na loita- como as liberacións sindicais -que nada teñen que ver coa deformacións que existen en determinados centros de traballo-... etc.
Os medios de comunicación, propiedade de grandes corporacións capitalistas, caldearon o ambiente, facéndoo propicio para lexitimar as accións de represión policial e o esquirolaje.
Aínda que a represión se deu en practicamente todos os ámbitos e momentos, imos poñer exemplos concretos antes, durante e despois da Folga Xeral.
ANTES DA FOLGA XERAL do 29 de setembro, os e as mozas comunistas lanzáronse a unha intensa campaña para difundir a importancia da mobilización, tanto a través da propaganda como no os centros de estudo e de traballo.
A propaganda pola Folga Xeral foi duramente perseguida e criminalizar. Esta persecución fundaméntase, como mencionabamos anteriormente, en ordenanzas municipais con claro carácter político, que prohiben, dende fixar carteis, ata exhibir bandeiras nun balcón nalgunhas cidades.
Non obstante, aínda que as ordenanzas en teoría prohiben calquera cartel ou calquera bandeira, ata o momento nunca se multou un estudante que busque piso a través dun cartel ou un fan que pon a bandeira do seu equipo de fútbol no balcón. As ordenanzas teñen un claro carácter político, polo modo en que se aplican, pechando vías de expresión á clase obreira, que xa de por si non tiña acceso a televisión, prensa escrita e outros medios.
Un claro exemplo viviuse en Madrid. Na noite do 21 de Setembro, 4 mozos traballadores foron interceptados e conduciuse á comisaría de Villaverde ante a acusación de estar a realizar pintadas contra a reforma laboral e pola folga xeral. Estes mozos foron fichados, con toma de pegadas e fotos incluídas, mentres a policía se esmeraba en descubrir "que organización lles instigaba" ou "pagaba para realizar estes actos", mesturándoo con ameazas.
A detención ante unhas pintadas é algo pouco habitual: adoita castigarse cunha mera sanción administrativa. Os mozos pasaron toda a noite nos calabozos da comisaría e non se lles permitiu avisar da súa situación, de forma que un deles perdeu o seu traballo.
Esta é unha manobra de clara represión política. A ninguén se lle escapa que se as pintadas das que lles acusan tivesen tido calquera outra mensaxe non tivesen pasado dunha simple toma de datos e incautación dos sprays. Demóstrannos tamén que baixo a ditadura do capital, a liberdade de expresión a teñen unicamente os grupos empresariais, as minorías dominantes. Os e as traballadoras temos liberdade de expresión se non a usamos para defender os nosos intereses, se non a usamos contra a obtención do máximo beneficio empresarial.
O DÍA DA FOLGA XERAL, houbo infinidade de exemplos de represión. A xuventude comunista fomos identificados pola policía, gravóusenos dende os furgóns, vixióusenos de forma preferencial cando actuabamos dentro de piquetes sindicais e sufrimos agresións, detencións e ameazas, do calibre de "esta noite vou a por ti e te vou a torturar cousa fina" (a perla literaria é orixinal dun axente antidisturbios despregado en Alicante).
Se hai un claro caso de represión é o que se deu en Córdoba, cando os piquetes confluíron fronte a un centro comercial. A policía nacional, en actitude desafiante, situouse fronte ao piquete e, parapetados tras o cordón policial, estaban os encargados das plantas da empresa. Nun momento de tensión, o manifestante foi agarrado por brazos, cabeza e pelo por parte da policía e introducido con axuda dos empregados dentro do centro de traballo. Dentro, foi golpeado de forma impune, mentres era arrastrado diante do resto de cámaras e manifestantes. Pronto, os encargados do centro comercial decatáronse e trataron de tapar os escaparates co seu propio corpo, para que os manifestantes non puidesen ver o que ao mozo militante lle estaba a acontecer.
Tras máis dunha hora desprotexido, ao mozo comunista permitíuselle falar cunha avogada e tras isto levárono detido á comisaría de policía. Seis horas máis tarde, e tras comparecer ante o xuíz, o mozo saíu definitivamente en liberdade. Por incrible que soe, foi a policía e a empresa que denunciaron o mozo, cos cargos de coaccións e atentado á autoridade. O xuízo rápido celebrouse o pasado 14 de outubro e está á espera de de sentenza, aínda que este tipo de procesos están deseñados para desprotexer e anular as garantías de defensa dos acusados.
Pero se falamos de represión, de xeito case natural, xiramos a cabeza cara a Euskal Herria. O movemento popular leva décadas sufrindo o cárcere, as torturas, a falta de liberdades e a criminalización. A medida que a estratexia de ETA se dirixe cara ao fin das vías armadas de loita, o Estado tivo que pasar de xustificar a súa escalada represiva no "terrorismo" a estender o "ámbito de ETA" a practicamente calquera actividade de disidencia organizada.
Que en Euskal Herria existan niveis superiores de represión aos do resto do Estado non é ningunha casualidade: é proporcional ao nivel de desenvolvemento da loita. A represión diríxese fundamentalmente contra o pobo organizado.
En Euskal Herria, a do 29 de Setembro foi a terceira folga xeral. Ningunha delas contou coa unidade da clase, o cal debilitou de xeito notable a efectividade destas. Xa en anteriores folgas xerais, varios mozos militantes comunistas nos piquetes de Bilbo foron agredidos pola Ertzaintza. Non por casualidade, a agresión produciuse contra aqueles que ían claramente identificados con símbolos comunistas.
TRAS A FOLGA XERAL, o aluvión represivo contra a parte máis consciente da clase traballadora foi descomunal. Especialmente contra a xuventude comunista, que traballa baixo modalidades de contratación sen apenas garantías e de forma temporal.
Un caso especialmente sangrante é o que está a vivir un mozo comunista de Mallorca, que traballa para unha multinacional de venda de pizzas a domicilio. Como é natural, un grupo de traballadores novos fixeron traballo político en favor da Folga Xeral durante semanas. O día anterior, varios piquetes selaron os fechos con silicona e danaron as motocicletas da empresa poñendo azucre nos motores.
En ningunha destas accións participou o mozo comunista, xa que ao estar claramente identificado como tal por unha tatuaxe, corría o risco de ser acusado de cometelas. De feito, traballou xunto aos encargados da empresa ata as 00:00 do día 29, cando comezou a Folga Xeral e abandonou o seu posto de traballo. Dirixiuse como piquete informativo ao aeroporto de Palma de Mallorca, onde foi identificado pola Policía Nacional. É dicir, tanto a empresa coma a Policía Nacional saben con certeza que non participou en accións de sabotaxe, malia o cal foi denunciado e tivo que ir a declarar ante a Garda Civil.
O interrogatorio da Garda Civil comezou con preguntas acerca da súa militancia comunista ou de se secundara a Folga Xeral. Tamén se lle mostraron panfletos e propaganda política da organización xuvenil comunista á que pertence. Un interrogatorio político a cargo dun corpo militarizado. Como nos peores tempos!
En todos os casos mencionados, omitimos as siglas da organización concreta á que pertencen os camaradas que sofren a represión. Non é porque non nos sintamos orgullosos destas, senón porque o que nos une é precisamente que o sistema non distingue entre unhas siglas e outras, persegue unha praxe que lle resulta perigosa: a militancia comunista, especialmente no ámbito xuvenil.
Podemos preguntarnos por que somos os mozos comunistas para este sistema que se define como democrático. En toda sociedade, as clases sociais -grupos que se caracterizan pola propiedade ou non de medios de produción e un rol na produción- teñen intereses obxectivos, á marxe da vontade dos individuos. Estes intereses chocan, en ocasións, cos doutras clases e prodúcese a loita de clases.
Esta loita de clases dáse a todos os niveis e de forma natural e espontánea: mentres que unha suba de salarios vai en favor -de forma obxectiva- dunha clase, ao mesmo tempo vai en contra doutra. Os comunistas nin inventamos nin somos causantes desta loita de clases, pero si somos os que a través dos instrumentos científicos do marxismo-leninismo, podemos trazar as formas de loita e orientación máis axeitadas cara ao obxectivo da superación do capitalismo.
Non só somos os que temos máis capacidade para poñernos á fronte das loitas, senón que estamos a asistir a unha nova xeración de mozos que recupera a combatividade de xeracións pasadas, que toma a iniciativa, dá a cara e supera as veleidades pactistas e reformistas.
O futuro pasa por unha nova xeración que constrúa a organización revolucionaria capaz de levar á clase obreira a unha loita sostida polos seus propios intereses e pola construción do socialismo. Hoxe en día vemos embrións dese futuro: destacamentos leninistas, vontade unitaria, superación de erros e sobre todo, loita consecuente xunto á clase e á xuventude.
Organización comunista segue sendo hoxe a máxima expresión de pobo organizado polos seus propios intereses.
Na medida que avancemos por ese camiño, encontrarémonos cun incremento gradual da represión dun sistema que -pínteno como o pinten- non é máis que a expresión actual da ditadura do capital. As organizacións abaixo asinantes, denunciamos esta represión e loitaremos coa maior unidade posible en favor dos que sufriron a cara máis sinistra do "Estado de dereito".
Viva a loita da xuventude traballadora e estudantil!
Viva a xuventude comunista!
Capitalismo é miseria! Socialismo é futuro!
ASINADO POR:
Xuventude Comunista de España (Marxista-Leninista)
Colectivos da Mocidade Comunista
Unión de Mozos Comunistas de Madrid
Gazte Komunisten Batasuna
