Paramos o golpe reaccionario, agora dar contido revolucionario ao proceso
O 30 de Setembro do 2010 o pobo ecuatoriano, as vertentes constitucionalistas das Forzas Armadas e da Policía e a coraxe do Presidente Rafael Correa derrotamos un intento golpista de sectores policiais, encubrida en reivindicacións económicas e profesionais en asocio con forzas e partidos de dereita daqueles que non dan un paso sen ter a anuencia do imperialismo e que no seu illamento e desespero non descartaron o magnicidio que tamén lles fracasou, pero que se ocasionaron mortos e feridos polos que terán que responder.
É que o imperialismo e a oligarquía, que veñen buscando como reverter os procesos progresistas Na nosa América, creron chegado o seu momento a partir da suposta derrota do Presidente Hugo Chávez en Venezuela -sigan "gañando" así e desafíoos ao Referendo Revogatorio- espétolles o Comandante da Revolución Bolivariana cuxas forzas lograron maioría absoluta na Asemblea; a partir tamén do lanzamento de 30 bombas de 250 e 500 quilogramos de explosivos con decenas de avións e helicópteros sobre o campamento do responsable militar das FARC-EP coñecido como Mono Jojoy; a partir igualmente da descualificación e a inhabilitación por 18 anos da Senadora Piedade Córdoba que tanto laborado polo Acordo Humanitario en Colombia.
O proceso que con sete triunfos electorais o pobo ecuatoriano entregou na súa condución ao Presidente Rafael Correa ten como unha das súas esencias aflorar as virtualidades e podremias da sociedade e así mesmo producir as caídas de mascáselas para que quede exposto o verdadeiro rostro das forzas sociais.
Non é casual que o imperialismo e a oligarquía escollesen como ariete para o intento golpista a segmentos da Policía que hoxe é onde está o mellor caldo de cultivo para as súas políticas de conspiración e infiltración a pretexto da xenerosamente financiada "loita antidrogas"; non hai que esquecer que cando o bombardeo, desembarco, masacre e execución das tropas de Uribe na nosa localidade de Angostura a intelixencia policial reportou primeiro á Embaixada dos EUA e que tamén moitos deses traballos de intelixencia chegan coordinados co partido Sociedade Patriótica do ex-presidente Lucio Gutiérrez, de activo papel tamén no intento do 30 de Setembro, en que ademais os amotinados berraban freneticamente contra o comunismo, contra Fidel e contra Hugo Chávez.
Tampouco é casual que fosen o Movemento Popular Democrático e o Movemento Pachakutik os que avalen o intento de golpe reaccionario; o un de matriz "maoísta" fundado pola CIA en 1964, con vínculos policiais e que na FEUE da Universidade de Guayaquil ten unha alianza política e orgánica pública co Movemento Madeira de Guerreiro do Alcalde Jaime Nebot e hoxe segue o mesmo camiño dos maoístas que en Chile estiveron contra Salvador Allende e a favor do golpe de Pinochet e de "Bandeira Vermella" en Venezuela que está contra o goberno de Hugo Chávez; e o outro que vén aleitándose dos fondos do Banco Mundial, da USAID e da NED, tapadeira da CIA, tanto para si como organización, canto para os seus principais dirixentes; postura claudicante que acertadamente non foi asumida pola CONAIE. Correntes do Partido Socialista acariciaban veladamente o golpe non así a súa Dirección Nacional.
Os dirixentes sindicais vinculados ao financiamento de CSI e a Coordinadora Sindical Americana CSA -financiadas en conxunto pola AFL-CIO dos EUA e as centrais socialdemócratas e demócrata cristiás de Europa-, soterradamente avalaron o golpe tamén dende as súas minguadas reivindicacións "gremialistas" non así as filiais da FSM: a FEI, a máis antiga organización nacional indíxena en que militaron Dores Cacuango e Transito Amaguaña e a CORRENTE, única matriz de clase, nacida na Revolución de Maio de 1944 que envorcaron os seus militantes e bandeiras ás rúas xunto ás forzas antigolpistas; en consecuencia pola actitude reaccionaria dos dirixentes da CEOSL, a CEDOC, a CEDOCUT e a UGTE, o FUT está morto como opción de unidade e loita polo que ben fixo a CORRENTE en marcar claramente a distancia nos acontecementos do 30 de setembro.
Os medios de comunicación da dereita atizaban a escalada golpista, esparexían desinformación que foi freada pola utilización das facultades que constitucionalmente entrega o Estado de Excepción legalmente decretado.
Dende a Asemblea Nacional a dereita saltou á lea coa consigna da "amnistía" e foron máis notorias as debilidades e os cálculos de moitos parlamentarios de PAIS, que deberá exercitar unha autocritica e depuración múltiple para non torpedear o proceso.
A solidariedade internacional foi un factor de forte presión antigolpista expresada en rotundas declaracións de gobernantes de diverso signo, a firme resolución de UNASUR, as manifestacións ao piei de moitas das nosas Embaixadas, as declaracións de múltiples organizacións de todo o mundo. Fronte a este escenario a mellor alternativa para acantoar e derrotar definitivamente as manobras golpistas é mellorar o contido de clase de proceso e enchelo de contido revolucionario na perspectiva do Socialismo afincándose nas masas organizadas e con conciencia e cultura política.
O Partido Comunista do Ecuador seguirá sendo consecuente ao Acordo que asinamos con Rafael Correa o 31 de Xullo do 2006 e este 30 de setembro do 2010, xunto á Xuventude Comunista, o demostramos a plenitude e combativamente.
